Daar zijn we weer!

Het is alweer een heel tijdje geleden en daarom weer hoog tijd voor een gezellig blogje. Ik ga het proberen kort te houden.. Goed he? :D

Er zijn in de tussentijd natuurlijk heel wat dingen gebeurt en mijn plannen voor later zijn ook een stuk concreter.

Vorige week vrijdag was mijn laatste dag op school. Heel bijzonder. Ze hadden een heel farewell-programma georganiseerd. Hierbij werden veel toespraken gehouden, waarin elke keer herhaald werd hoe jammer ze het vonden dat ik weg zou gaan. Het was heel hard verwarmend. Ik kreeg ook verschillende cadeautjes van de kinderen en heel veel bloemen. Vooral heel veel bloemen. Ik heb zitten huilen. Verschikkelijk. Maar het hoort erbij. Afscheid nemen.
Ook ik had natuurlijk cadeautjes voor de kinderen. Een klassefoto, ballon, pennen van Campina en lekkere snoepjes. Voor de school zelf had ik een fotovergroting van een lerarenfoto gemaakt. Ze vonden het erg leuk. Ook ik kreeg van de school een fotovergroting van mezelf in de klas. Erg leuk. Van het hoofd van de school heb ik zelfs een zilveren ring gekregen. Heel mooi, maar ook heel dubbel. Zilver is ook hier in Nepal een kostbaar iets, vooral voor mensen die niet mee hebben. Ik voelde me zeer vereerd.

Het geld van de stroopwafelverkoop gaat natuurlijk ook naar de school. Het plan was eerst om een muur te bouwen om de school heen, deze is namelijk jaren terug ingestort. Helaas bleek de prijs dusdanig gestegen te zijn dat het ver boven mijn budget uit steeg. Daarom hebben de school en ik besloten het geld te besteden aan luiken voor de ramen. Sommige ramen hadden nog geen luiken waardoor de lokalen helemaal open waren door de luiken kunnen ze de school nu beter afsluiten. Ze zijn er heel erg blij mee! Daarom nog even een bedanktje voor alle stroopwafelkopers namens de school!

Omdat ik als enige vrijwilligster van Swarga nog in het guesthouse leefde en ik daar toch een beetje somber van werd, ben ik lekker verhuist naar het kindertehuis. Hier leeft Maartje, een fisiotherapeute uit Nederland en Joyce. Hier kon ik mijn hard weer ophalen. De eenzame avondjes alleen waren over. Alhoewel ik wel veel mensen ontmoet heb tijdens mijn 'eenzame' etentjes.
Nu ben ik een helpende hand in het kindertehuis. Ik moet alleen wel toegeven dat ik erg druk ben met de voorbereidingen.

Mijn planning zie er namelijk als volgd uit: van 3 tot 20 oktober ga ik verblijven in Chitwan. In dit district is een groot nationaal park met gezellige wilde dieren. Hier ga ik werken op een boerderij. Maar wel buiten het park hoor! :) Lijkt me niet zo'n goed idee om wakker te worden met een rhino naast mijn deur. Hier ga ik met een nepalese familie werken op de boerderij. Hoe gezellig! Het is nu de tijd om rijst te oogsten dus ik verwacht dat dat ook is wat ik grotendeels aan het doen ben. Ook moet er natuurlijk iedere dag eten gehaald worden voor de buffalo en moet er iedere dag eten gekookt worden. Misschien help ik hier ook bij mee. Ik heb nu nog geen idee wat mijn werkzaamheden zullen zijn. Ook is er in deze periode een groot familiefestival. Tijdens dit festival werken ze niet, slachten ze heel veel beesten en komt heel de familie op bezoek om dit op te komen peuzelen. Het schijnt heel mooi te zijn om met dit festival deel uit te maken van de boeren familie. Ik ben echt heel benieuwd hoe het zal gaan. Het lijkt me in ieder geval heel interressant om weer een keer terug te gaan naar heel, heel basic. Want deze boerenfamilie heeft bijna niets. Echt bizar eigenlijk.
Hierna ga ik voor een paar dagen terug naar Bhaktapur. Dit is eigenlijk mijn thuishaven geweest voor 4 maanden. Hier nog even goed douchen en bijkomen van het grote avondtuur op de boerderie. :) Dan vlieg ik de 25e naar Delh, India. Hier komt iemand me ophalen om me op de bus of trein te zetten richting Dharamsala. Hier woont de Dalai Lama sinds zijn vlucht uit Tibet. Het schijnt hier erg mooi en vooral belangrijk, vrouw vriendelijk te zijn. Hier wil ik cursus Boedishme voor beginners gaan doen, waarbij ik 10 dagen niet mag praten alleen als daarom gevraagd wordt. Echt wat voor mij zal ik maar zeggen... :D Hierna wil ik dan verder reizen naar andere mooie plekken in het noorden van Inia. Ik vind het heel spannend. Dit is namelijk de eerste keer in 5 maanden dat ik echt alleen ga reizen. Op de boerderie ben ik ook alleen maar ik kan weer terug naar Bhakatapur waar veel bekenden van me zijn. Daar heb ik die optie niet. Maar we gaan het gewoon afwachten. Ik laat het gewoon over me heen komen. En bevalt het echt niet, kom ik gewoon naar huis. Dit kost me dan alleen een grote zak met geld. Het maakt me een stuk rustiger dat die optie er is.

Mijn zusje is een geweldig mens en wel omdat ze op mijn hyves, allerlei foto's heeft gezet. Dit is heel leuk want deze fotomap is openbaar en kunnen jullie dus allemaal bekijken:

http://elizevaneck.hyves.nl/album/31786883/Nepal_D/1fSX/

of

http://elizevaneck.hyves.nl/fotos/

Omdat ik eind deze week vertrek naar de boerderij ben ik bang dat ik even wat minder bereikbaar zal zijn. Ik weet niet precies waar ik terecht kom, maar is het in de middle of nowhere dan ben ik bang dat internet niet voor het grijpen ligt. Ik verwacht eigenlijk dat mijn volgende blog vanuit India geschreven al worden. Dit klinkt nog heel ver weg voor mij eigenlijk, maar eigenlijk is het al dichtbij. Ik ga nog even genieten van het prachtige hier en ik duim voor het krijgen van mijn Indianse visum. Die kan ik waarschijnlijk eind van de middag ophalen. Als alles goed gaat tenminste. Dat is altijd een beetje de vraag hier.

Tot de volgende keer maar weer!!

Heel veel liefs,
Elize