Druk in het rustige Nepal

Hallo lieve mensen!

Allereerst wil ik jullie allemaal hartelijk bedanken voor al jullie lieve verjaardagsberichten. Echt super bedankt. Dat doet me weer goed! :D 21 jaar alweer. OUD! Ook bedankt voor alle postieve reacties op mijn blog. Vind het echt ontzettend leuk om te lezen, wie ze lezen en dat de blog te begrijpen viel. Want ik merk dat ik langer van stof ben dan ik dacht. Ik bereidt jullie vast voor, want ook deze zal niet in 5 minuten te lezen zijn. :D

Omdat ik toen voor 2 weken diep in de bergen zat komt de reactie op jullie berichten erg laat. Ik ben vorige week namelijk terug gekomen van een 12 daagse trekking die in totaal 16 dagen in beslag heeft genomen... Mede daarom is het een tijdje erg stil geweest. Maar geen zorgen. Ik zou zeggen, geen bericht goed bericht.

Omdat ik zo lang geen blog geschreven heb moet ik weer even graven naar alle bijzondere dingen die er weer gebeurd zijn.
We beginnen maar bij de trekking. Joyce, Marjon en Marjon hadden gepland om een trekking te gaan maken in Dolpa. Daar woont namelijk in een het klein dorpje Dho, een vriend van Joyce. Omdat ik natuurlijk gewoon moet lesgeven besloot ik niet mee te gaan. Maar een week voor ze weggingen besloten we de film de Himalaya te kijken. Super mooie film die gaat over het dorpje Dho en de bergen erom heen. Na het zien van deze film kon ik geen kant meer op. Ik moest gewoon mee op deze trekking. Na wat overleg besloot ik om na de trekking 2 weken les te geven met Roos, 3 weken rond te reizen in Nepal, en weer 2 weken les te geven of misschien langer. Zo heb ik in ieder geval de 2 geplande maanden lesgeven volbracht, dan wel met tussenpozen. Maar dit was de beste oplossing. Eindelijk was het toen zover 2 juli, de dag van vertrek. Eerst een rit in de jeep van 14 uur, waar eigenlijk 8 uur voor gepland stond. Toen 2 dagen wachten tot we konden vliegen. Vanwege het slecht weer in de bergen was het niet mogelijk om te landen. Op de derde dag konden we eindelijk vertrekken, maar dit zou wel een betekenden dat we niet een vrije dag in Dho zouden hebben. Maar niet getreurt want na een vlucht van 40 minuten in een klein sport vliegtuigje en een landing waarbij je minstens denkt dat we tepletter vliegen tegen de bergen stond we met beide voeten op de bergachtige Dolphaneese grond. Wat een heerlijk gevoel! Het gebied is echt prachtig. Soms liepen we door het bos, soms door een soort maanlandschap, soms over akkertjes heen of gewoon een heel smal pad naast een ravijn. Over kleine watervalletjes heen, door ondiepe rivieren. Echt geweldig. We sliepen in tenten midden in de bergen. Er waren 4 porters mee. Dit zijn dragers die al de spullen dragen. Omdat er in Dolpa niets is dan bergen en af een toe een dorpje, moest alles mee en gedragen worden. Tenten, eten, toilettent, kooktent, matjes, slaapzakken enz. Ook was er een gids die ook kok was en een hulp gids die ook hulp kok was. Altijd handig. De hulp was ook porter en hij wekte ons elke morgen met 'Excuse me, tea time!'. Dit werd echt een beetje zijn lijfspreuk. Het zou back to basic zijn, maar het eten was voortreffelijk en op mijn verjaardag hebben ze het zelf voor elkaar gekregen een taart met een soort chocoladelaag erop voor mij te fabericeren. Heerlijk en vooral heel lief. Het enige wat back to basic was, was het naar het toilet gaan. Want wc papier gaat op en zeker als er een paar aan de diaree zijn. Blaadjes waren de uitkomst of gewoon, als het mogelijk was, omdat der niet altijd water beschikbaar was, op de Nepalese manier. Met de linker hand en water. En daarna heel goed met zeep wassen. Vies, maar het gaat wel. Ook 2 weken niet douchen is vies maar het gaat wel. Wat was het een heerlijk gevoel toen we weer terug waren. Uren douchen!
Ik heb genoten maar ook gebikkeld. Wat zwaar was het. Er waren momenten dat ik niet meer snapte waarom ik voor deze trip 800 euro had betaald. Ook was het niet zeker of de vriend van Joyce, zijn naam is Oertje (ik weet niet hoe je het schrijft maar zo spreek je het uit), er wel zou zijn. Maar toen we in Dho aan kwamen en hij ons daar stond op te wachten met prachtige welkomsjaaltjes die we iederen van hem omgehangen kregen, was de ontlading erg groot. Ik huilde tranen met tuiten. :D Heerlijk. Hahahaha. Ook tijdens het thee drinken in een tijd met een aantal van mijn familieleden kon ik het huilen niet goed onderdrukken. Tears of Joy, Tears of Joy herhaalde Oertje constant omdat ze het maar vreemd vonden dat ik zat te huilen. Later die middag ging het gelukkig beter en kon ik genieten van de omgeving waarin ik me bevond. Prachtige bergen in een prachtig nog autentiek dorp. Na de rondleiding door zijn dorp en het zien van zijn huis beseften we ons dat we eigenlijk de volgende ochtens weer terug moesten lopen. Iets wat eigenlijk van de zotten was. Eindelijk waren we er en moesten we over een paar uur weer vertrekken. Na wat overleg met de gids besloten we om 1 volle dag te blijven en nog even te genieten van Dho. We besloten met Oetjes op een 'korte' wandeling te gaan op zoek naar Yaks en zijn familie. De wandeling werd een echt tocht van ongeveer 9 uur die gemiddeld zwaarder was dan een normale loop dag. Echt bikkelen. Maar geweldig om de familie van Oertje te mogen ontmoeten en thee met hen te mogen drinken en de plaatselijke zelfgebrouwen lekkernijen te mogen proeven in hun tenten. Achter af was het erg mooi en verbaas ik me erover hoe snel je de momenten vergeet die echt niet leuk meer waren. Het is een geweldige ervaring geweest die niemand me meer afpakt. Ik ga ook steeds meer beseffen dat ik niet belangrijk is hier lang te zijn maar dat het belangrijk is de dingen te doen die ik wil. De ochtend van vertrek uit Dho moest ik ook weer erg huilen. Ik was zo dankbaar dat ik deze lieve mensen had mogen ontmoeten en ik was zo onder de indruk van hun gastvrijheid. Elke keer als die gedacht weer op kwam biggelden de tranen over mijn wangen. De terugweg ging eigenlijk heel goed. Ik had heel veel zin in de komst van Roos en daar liep ik voor mijn gevoel bijna letterlijk naar toe. Het was dus ook echt een domper toen we ook weer 2 dagen moesten wacht op een terug vlucht. 3 maal ik scheepsrecht, dat hebben wij maar weer bewezen. :D De dagen wachten hebben wel vooral doorgebracht met ons vrienden wiskey en cola. Hahahaha altijd goed. ;)

Nu weer terug in het normale ritme is Roos inmiddels gearriveerd en hebben we er al weer bijna een lesweek op zitten. Het is erg gezellig en het lesgeven gaat erg goed.'s ochtends geven we les op de school tot 1 uur en 's middags gaan we naar Swarga het kinder tehuis om daar de nieuwe ruimte die ze gehuurd hebben te schilderen en op te knappen. Roos en ik gaan een muurschildering maken die we nog wel even moeten ontwerpen maar dat gaat goed komen :D Omdat wij nu zo bezig zijn met het schilderen vonden we het erg leuk om dit ook te betalen als een gift aan het kindertehuis.
Het geld dat we hebben opgehaald met het verkopen van de stroopwafels zal ik vooral gebruiken op school. De school heeft weinig te besteden en kan dus een vooraads schriften en potloden goed gebruiken. Ook hebben de kinderen in de pauze eigenlijk maar weinig voor handen en lijkt me heel leuk om wat spelletjes voor dan te kopen. Om de school stond een muur die helaas is ingestort, dit betekend dat er ook buiten school mensen op het schoolterein kunnen en dat de lessen soms verstoord worden door kinderen van buiten school die voor de ramen gekke bekken trekken en de aandacht van de kinderen opeisen. Hier zal ik ook graag wat aan willen veranderen en wordt waarschijnlijk de grootste kosten post. Maar niets staat nog vast. Ik zal dit gaan regelen in de laatste 2 weken lesgeven. Dus een andere keer weer meer hierover.

Nog een leuk verhaal. Ik heb een gat in mijn oor. Vorige week besloot ik het stukje oor, wat je oor een beetje afsluit te laten piercen. Nu zit er een mooi groen balletje in. Het staat niet slecht, al zeg ik het zelf. :) Het koste me wel 5 euro. Erg schrikbarend.

Zondag gaan staat er weer een uitje gepland. Deze keer naar de masseur. 2 uur lang, een full body masage voor 8 euro. Ik ben heel benieuwd hoe ik het zal vinden. Aan de ene kant ben ik bang dat ik dat gepriegel en geduw en getrek aan mijn lijf maar niets vind, maar aan de andere kant denk dat ik het ook heel lekker kan vinden. We zullen het zien...

Ik wilde volgens mij nog veel meer vertellen, maar ik weet het niet goed meer en misschien is dat maar goed ook. Dit verhaal is natuurlijk weer oneindig lang. Daar ben ik goed in. Excuses voor de mensen die moeite hebben met lezen of eigenlijk geen tijd hebben. Maar je moet je wat voor over hebben mij bij te houden. ;)

Heel veel succes weer met alles waar jullie mee bezig zijn en waarschijnlijk heel veel plezier op vakantie!

Tot de volgende keer maar weer!

Kus