Neem de tijd!

Hallo allemaal!

Het is me toch weer een heel tijdje geleden dat jullie iets van mij hebben gehoord. Daarom dit bericht: I’m still alive! Dat is toch prettig nieuws. Op dit moment bevind ik mij in India. Het land van de vele mensen, de vele kleuren en de vele bederlaars. Gelukkig heb ik tot nu toe al de grote steden kunnen ontwijken en heb ik daar nog niets van gezien. Ik zit in de heerlijk veilige bergdorpjes, heerlijk ontspannen, in het zonnetje. Eigenlijk was mijn plan om vandaag weer te vertrekken naar een ander heerlijk dorp, maar vanwege hevige spierpijn in mijn bovenbenen heb ik besloten, geen zin te hebben om met mijn (zware) tas, aan de wandel te gaan.

Maar even terug in de tijd! Want er is natuurlijk weer een hoop gebeurt in Elize-land. Want het einde van Nepal en mijn avondtuur op de boerderij staat nog niet op papier. En ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet goed weet hoe ik dit het best kan doen. Vooral het verhaal van de boerderij heb ik meerdere keren geprobeerd om op papier te zetten, maar niets leek de lading echt te dekken. Ook mijn ouders hebben nog niet veel gehoord over de boerderij. Toch ga ik het een beetje proberen omdat het voor mij een heel bijzondere en speciale ervaring is geweest. Het wordt een heel lang verhaal, ik kan me voorstellen dat sommige het overslaan. Ik heb ik eigenlijk vooral voor mezelf geschreven, ik wil het namelijk niet meer vergeten.

Voor 2 en een halve week (17 nachtjes) heb ik geleeft met een grote familie van de Tharu. Tharu kun je eigenlijk wel zien als een soort stam. Als ik aan stammen denk, denk ik vaak aan uitheemse volken, dat zijn ze zeker niet. Wel leven ze heel sober, eigenlijk simpel weg omdat er geen geld is voor extratjes. Ze leven over het algemeen van wat de natuur te bieden heeft. Zo zijn de meeste van hun huizen gebouwd van bamboo, riet, hout en modder (buffelo-stront, water en zand). Een paar huizen in het dorp zijn gemaakt van steen en cement. Ze eten grotendeels wat er ze op het land verbouwen. Een aantal dingen worden gehaald uit de grote stad. (Suiker, zout, olie, enz.) Dit doen ze van het geld dat ze verdienen met de verkoop van rijst en groente.

Mijn huisje was een traditionele. En helemaal voor mezelf alleen. Wat heerlijk was, omdat sommige families met wel 8 man in een klein kamertje slapen. In het begin waren ze dus ook heel bang dat ik eenzaam om bang zou zijn s nachts.
De familie heeft grote stukken land waar van alles op groeit. Ieder gezin en ieder familielid heeft zijn eigen stukje land die genoemd zijn naar hun namen. Zo heb je Parbati Co, Binu Co, Samir Co enz. Ik was er op het moment dat de rijst geoogst moest worden, het land gemest en omgewoeld moest worden om er vervolgens bloemkool of tomaat in over te poten.
Ik sliep in een eigen huisje, maar at met de familie van Nima. Nima is een vrouw van ongeveer 40 jaar oud. Ze heeft een man en 2 zonen. 1 werkt in Qoatar (een olie staat vlak bij Saodie Arabie) om geld te verdienen om alles draaiende te houden en 1 woont nog thuis en gaat naar school. Nima begeleide me in alles, want (bijna) alles wat ze daar doen was nie uw voor mij. Ik voelde me soms echt een baby. Maar gelukkig was Nima daar om mij te helpen. Nima spreekt geen Engels. Ze spreekt Tharu en Nepali. Ik spreek maar een heel klein beetje Nepalees, maar ik heb taal nooit als een barriere gezien. Op de momenten dat er belangrijke dingen besproken moesten worden was Parbati daar. Een heel mooie vrouw/meisje van 19 jaar. Zij sprak redelijk goed engels, waardoor er altijd over en weer gecommuniseerd kon worden.
Ik het dorp wonen heel veel vrouwen. Dit vond ik heerlijk. Elke avond zaten we (Nima en gezin) te eten op de veranda (tussen aanhalingstekens) en kwam iedereen een kijkje nemen bij de vreemde witte. Vooral in het begin was dit even wennen. Ze kwamen echt kijken hoe ik zat te eten. Maar naar mate ik niet meer vreemd was alleen nog maar wit, kwamen ze voor de gezelligheid. Altijd lachen met mij en de miscommunicatie. Ze probeerde me altijd Nepalese en Tharu woorden aan te leren, maar zonder engels is dat best lastig. Soms kon ik wel wat oppikken uit de zinnen die ze zeiden, maar meestal kon ik er niets van maken. Dit eindigde regelmatig in hilarische taferelen. Ik probeerde ze op mijn beurt wat engels aan te leren, maar dit werd toch erg lastig gevonden. :D Geluiden en gebaren waren soms een uitkomst, maar eindigen ook vaak ik een lachbui. Vooral de dieren geluiden waren favoriet.
Na het avond avontuur ging ik vaak vroeg slapen, want de volgende ochtend ging de wekker vroeg af. Vaak om kwart voor 6. En dan moest ik opschieten want om 6 uur stond er dan een oom voor de deur, om het altaar, wat in mijn huisje stond, op te schonen en te vereren. In mijn huisje zou namelijk een God schuilen die reist per muis. Dat heb ik geweten ook. Die gezellige muizen hebben me s nachts soms goed wakker gehouden. Die beesten maakte echt veel herrie. Ik heb heerlijk geslapen hoor. Ik was vaak veel te moe om wakker gehouden te worden door mijn muizenvrienden.
Tijdens zijn ritueel ging ik mijn tandenpoetsen en mijn gezicht wassen bij de waterpomp. In het dorp hadden ze drie water pompen waar heerlijk koel en schoon water uit te voorschijn kwam. Als ik klaar was had Nima vaak de thee al klaar. Heerlijke thee die ik nog eens hoop te kunnen maken. Echt heel lekker. Hierna was het tijd om te gaan koken. Dhal bhaat wel te verstaan. Je hebt verschillende manieren om het te eten. Maar over het algemeen aten wij het met rijst, een groente curry (mix van groente, water en smaakversterkers) en dhal (een soort soepje). Dit roerde ik vaak doorelkaar wat een heerlijke maaltijd gaf. We aten dit drie keer per dag. s Ochtens om 10.00 uur, s middags om 14.00 uur en s avonds om 19.00 uur. Soms was ik dit echt een beetje zat. Maar omdat er altijd andere groente in de curry gaan (ook aardappelen) en we er soms vlees en ei bij aten, was het goed vol te houden. Nu mis het het zelfs. Ik zou het heerlijk vinden om weer met mijn handen een heerlijke dhal bhaat te eten.
Na het eten was het tijd voor de afwas bij de waterpomp. Hiervoor gebruiken ze niet een spons, maar gebruiken ze stro. Als zeep gebruiken ze zand en een soort waspoeder. Een klein beetje water erbij en je hebt een heerlijk ruw soort spons me zeep. Alles werd blinkend schoon, ook de pannen die onder het roet zaten. Ze koken namelijk op open vuur. Dan was het tij om het land op te gaan om te gaan werken. De eerste dagen heb ik veel met rijst gewerkt. Rijstplanten oogsten ging met een mes in een halve maan vorm. De plant moest worden gecut aan de onderkant. Omdat ze bosjes groeien had ik gemiddeld 6 bosjes in mijn hand en legde ik het vervolgens achter me neer op het land waar het al gecut was, om te laten drogen. Na een paar dagen was het dan tijd om de gedroogde rijstplanten bij elkaar te binden met ouder stro, en deze bosjes dan bij elkaar te binnen met een touw om op het hoofd terug te dragen naar de boerderij. Dit vond ik heerlijk om te doen, maar was soms erg zwaar vooral als het helemaal vanaf de andere kant van het land terug naar de boerderij moest worden gebracht. Dit kon soms een wandeling van ongeveer 30 minuten zijn. Op de boerderij werd het op grote stapels verzameld. Tot het tijd was om de machine erbij te halen. Deze machine roteerd en als je de bosjes rijstplanten er in houd laten de rijskorrels los van de plant. Deze vallen dan op de grond met nog wat restafval wat dan door mij samen met Nima eruit werd geveegd.
De grond waar de rijstplanten gegroeit zijn, is nu erg droog. Maar gelukkig verzameld de hele familie het restafval op hopen net buiten het dorp. Hoofdzakelijk bestaan deze hopen uit buffelostont. Dit schepten we in schalen, voor mij een iets kleinere want dit compost was goed zwaar, om vervolgens op ons hoofd naar het desbetreffende stukje land te brengen. Nu was het moment om de buffelo’s in actie te laten komen. Zij moesten namelijk de ploeg voort trekken om het land om te woelen en de buffelostont vol heerlijk vitaminen het land weer een beetje een oppeper te geven. Het gaat eigenlijk net als in Nederland, alleen dan een heel stuk primitiever. Nu was het tijd om de kleine bloemkool plantjes en tomatenplantjes over te planten van het kleine stukje land, waar ze groeiden onder een gespannen stuk plastic, maar het grote boze veld om uit te groeien te ware glorieuze bloemkolen en tomaten.

s Ochtens hadden we het eten voor de middag al klaar gemaakt. Maar aan het eind van de dag moest er toch echt weer gekookt worden voor een heerlijk warm avondmaal. Aan het einde van de twee weken heb ik dit een aantal keer alleen gedaan. Dan bleef Nima op het veld werken en ging ik terug om te koken. Ik ben erg trots op mezelf. :) Maar er waren ook dagen dat ik bleef werken en dat Nima terug ging om te koken.
Als ik mazzel had was er nog tijd over om me te gaan wassen bij de rivier. Hier ging ik heen met schone kleren, zeep en een grote doek om mijn lichaam mee te bedekken. Vooral in het begin was het een heel gedoe om me onder deze doek uit te kleden en ook weer aan te kleden, maar alle begin is moeilijk. Na een paar keer ging het een stuk sneller. Comfortabel werd het nooit. Op een dag zaten er aan de ander kant van de rivier een groep toeristen die aan het rond fietsen waren. De familie leeft namelijk in Chitwan en hier is ook een groot nationaal park, met veel wilde dieren. Vanwege het hoogseizoen waren er veel toeristen. Dit was wel even gek. Ik had het idee dat ze met de camera’s op mij inzoemden om te checken of ik een lokal of ook een toerist was. Dit vond ik grappig en ik waardeerde het erg dat ze op een gegeven moment vertrokken. Verder waren er altijd lokale mensen in de buurt. Vissen of op het sportveld nabij voetballen. In het begin vond ik het lastig, maar toen het soepeler ging vond ik het eigenlijk wel stoer. :D
Als ik pech had was er geen tijd. En moest ik me wassen bij de pomp. Als ik heel veel pech had was er geen electrischiteit en moest ik vies naar bed. Omdat het overdag wel 35 graden kon worden, zeker omdat we werkten op openvelden zonder schaduw, was ik s avond toch echt wel smerig te noemen. :)
In de periode dat ik er was, was het erg druk op de boerderij. Het was vakantie voor de kinderen en iedereen hielp een handje mee. Met heel de familie aan het werk. Dit gaf een heerlijk gevoel. Alleen aan een groot rijstveld werken werkt voor mij heel ontmoedigend, maar als je dit doet met nog zijn 8en gaat het snel en dat werkte voor mij heel bemoedigend. Vele handen maken licht werk. Dit is ook wat ik lastig vind om over te brengen. Vanaf dag 1 heb ik me namelijk heel welkom gevoeld. Alsof ik familie van het was. Voor het eerst kwam er een blanke bij het op de boerderij de langer kwam dan een uurtje om foto’s te maken. Parbatie verklaarde me voor gek. Wie gaat er nu geld betalen om te mogen werken, in de brandende zon, op een boerderij. Maar ik merkte dat het heel erg gewaardeerd werd en dit gaf mij veel kracht. Ik heb heel veel respect voor de mensen die dag in dag uit op deze manier leven. Want zoals ik vertelde is het leven erg sober. Geen geld voor extratjes en net genoeg geld om de kinderen naar school te sturen. Het leven voor veel mensen in Nepal ziet er zo uit. Dag in dag uit.

Ik heb niet elke dag hoeven werken. We hebben een dag een bruiloft gehad van iemand uit het dorp, Parbati en ik zijn een dagje wezen fietsen naar haar zus in een ander dorp en ze hebben een van de laatste dagen een grote picknick voor me georganiseerd (dit was helemaal geweldig. Net ik het nationale park is een plek met een soort gebouwtje en een plek om te koken, hier hebben we met al de vrouwen uit het dorp (ongeveer 15) een dagje gesprendeerd. Om er te komen moesten we door verschillende rivieren lopen, het was heel bijzonderen en ik vond het ook een beetje emotioneel omdat ze dit alleen doen op heel speciale gelegenheden. Ik ben heel dankbaar dat ze dit voor mij hebben gedaan). Ook hebben we dansavonden gehad en hebben we een avond van plastic afval vormpjes gemaakt als versiering voor aan de deur. Ook hebben we een dag het huis opnieuw een laagje modder gegeven. Heerlijk dat spul door mijn vingers laten gaan. ;)

Het afscheid van de familie viel me redelijk zwaar, maar ik was er wel klaar voor om te gaan. De Tharu familie heeft een aantal rituelen die in mijn geval vooral waren om mijn eigen veiligheid te garanderen. Zo kreeg ik bij aankomst bij de familie een touwtje om mijn middel met daaraan 4 kruidnagels. Deze zou mijn beschermen tegen kwade invloeden van buitenaf. Ook bij het afscheid moest ik een ritueel uitvoeren. Wat nog best grappig was omdat ik niet goed begreep wat ik moest doen. Maar uiteindelijk begreep ik het. Ik moest met al mijn spullen op mijn rug muntjes gooien in de watervaasjes die voor mijn deur stonden. Hierna mocht ik mijn huisje verlaten en was het tijd om te gaan. Tijdens de bruiloft had ik al gezien dat huilen, ik bedoel echt hardop huilen een onderdeel is van de traditie als er iemand weggaat. Ik was bang dat ze dat bij mij ook zouden doen en dat ik dat dus ook zou moeten doen. We liepen met zijn allen van de het dorp naar de busstand en toen bus in zicht kwam, moest ik huilen. Ook Nima moest huilen en andere vrouwen waar ik goed contact mee had hadden tranen in hun ogen. Ik had een grote tikka (rode stip) op mijn voorhoofd en een bloemkrans om mijn nek. Dit moet een heel gek tafareel zijn geweest zijn voor de andere toeristen die in het busje zaten.

Voor mij was het een ware cultuurshok om weer terug te zijn ik Kathmandu, waar ik mijzelf van alle luxe kan voorzien. Het was heel dubbel, ik had heel veel behoefte mij weer een keer helemaal te kunnen wassen in plaats van alleen de delen die niet onder de doek verstopt zaten en ik had ook heel veel behoeft aan een heerlijke, smeuige chocolade brownie. Maar aan de andere kant voelde ik mij ongelooflijk schuldig. Voor hen is dit het leven, voor hen bestaat er niets anders. Dat vind ik nog steeds iets heel bizars. Ik ben ongelooflijk dankbaar voor alles wat zij mij gegeven hebben. Zij hebben de deuren geopend voor iemand die zij niet kenden en mij verzorgd als een eigen familielid. Ik ben ze eeuwig dankbaar daarvoor.

Terug in Kathmandu ook maar meteen een afspraak gemaakt met het ziekenhuis. Ik heb namelijk een kantoor lichaam en als ik dan iets geks ga doen, zoals fisiek werk verichten in de brandezon, kan het gebeuren dat mijn lichaam er op een gegeven moment een beetje klaar mee is en het eigenlijk niet zo goed meer kan hendelen. Ik had een wond op mijn voet die heerlijk aan het etteren was en de laatste paar dagen was mijn voet ook heerlijk opgezwollen. Op een gegeven moment misschien wel 2 to 3 keer zo dik als normaal. Waardoor lopen toch niet zo prettig meer was als voorheen. Ik had op verschillende plekken een soort schimmelachtige uitslag. Ik had last van mijn blaas en ik moest een herhalingsprik van de hepatitisch B halen. De afspraak was in een kliniek met westerse doktoren die me goed volgestopt hebben het pillen en zalfjes. Antibiotica voor mij voet en pillen tegen de jeuk. Altijd goed! Terug in mijn normale omgeving (tussen aanhalingstekens) ging het al snel een stuk beter. Alles is nu over. De wond op mijn voet is nog helende maar ziet er erg goed uit. Ik heb er geen last van in ieder geval.

De laatste week ik Bhaktapur is voorbij gevlogen. Ik heb gepland om nog 1 dag langs te gaan bij school om te kijken het laten maken van de luiken voor de ramen was verlopen. Ik kwam in de buurt van school toen ik al een paar kinderen tegen kwam, ze hadden namelijk pauze, na een kort Hello, how are you, rende ze weer weg. Ik begreep het niet goed, maar dat werd duidelijk toen ik bij school aankwam. Ze hadden de andere kinderen gewaarschuwd. En er kwamen nu ongeveer 50 kinderen op me afrennen die allemaal mijn naam schreewden. Elize miss, Elize miss! Hier werd ik toch wel even emotioneel van. Het was heel goed ze weer te zien. En wonder boven wonder waren de luiken bijna klaar. Mijn dag kon niet meer stuk. Het ziet er heel goed uit. Ze waren net begonnen met schilderen. Maar alle luiken zaten er al in. Ik kan jullie verzekeren dat het geld van de stroopwafels goed terecht is gekomen. Dit geeft me een goed gevoel.

Het afscheid in Swarga en van al de kinderen verliep eigenlijk heel soepel. Ik vond het lastig om ze echt gedag te zeggen, maar ik merkte dat ik klaar was om verder te gaan. Ik was klaar om het vliegtuig in te stappen en te vertrekken naar mijn volgende grote avontuur. India! Nog even een avondje stappen in Thamel en toen was het toch echt tijd om Nepal te verlaten. Mijn huis voor 5 maanden. Het is een prachtig land met prachtige mensen. Ik heb heel veel gedaan en volop genoten.

In het vliegtuig van Kahtmandu naar Delhi voelde ik een ultiem gevoel van genot in mijn maag. Ik voelde me erg klein, maar het was een ultiem gevoel van vrijheid. De tijd van gaan en staan waar ik wil was aangebroken. De tijd waarin geen enkele verplichting aan mijn broek zou hangen was begonnen. In Kathmandu had ik geregeld dat iemand mij zou ophalen en me naar de bus zou brengen. Na alle enge verhalen over de drukte van Delhi had ik besloten daar helemaal niet heen te willen en meteen een bus naar Dharamsala / MC leod Ganj te nemen. En zo geschiede. Na een uur in de taxi (het vliegveld ligt ver uit het centrum) kon ik nog net de bus halen, omdat deze vertraging had. En na bijna 12 uur op een zeer oncomfortable stoel in de bus was de bestemming bereikt. Daar stond ik dan. 06.30 uur in de morgen met mijn tas op mijn rug. Dat was wel even gek. De tijd was aangebroken om de beslissingen te maken alleen voor mezelf. Dit was iets totaal nieuws. Niemand maakt het uit in welk guesthouse ik ga slapen, niemand zal er wat van zeggen als ik een week ik mijn bed blijf liggen, niemand zal me s ochtends wakker maken, niemand zal me verbieden een wandeling te gaan maken in de bergen. Alleen ik ben degene die er last van heeft of die ervan kan genieten. De keuze is aan mij. En dat is het nog steeds en dat zal het misschien nog wel even blijven. Het is belangrijk om iedere dag een doel te hebben. Als ik geen doel heb, doe ik niets en ik merk dat ik dat niet leuk vind. Een doel kan ook zijn een hele dag niets doen. Dan is dat het doel en kan ik er helemaal van genieten. Als ik een dag niets ga doen, zonder dat gepland te hebben voel ik me aan het eind een beetje sip en nutteloos. Tot nu toe heb ik ook al heel wat andere reizigers ontmoet. En ik merk dat dit wel heel belangrijk voor mij is. Alleen is maar zo alleen. Dat kan voor een paar dagen, maar niet te lang. Gelukkig zijn er erg veel reizigers op de plekken waar ik geweest ben. Nog niet heel veel hoor. Mcleod Ganj, Manali en Vashisht. Heel relaxte dorpjes met veel backpackers.

Morgen vertrek ik naar de Parvati valley. Hier zijn verschillende hot springs. Hier is Vashisht is er ook 1 en dat is heerlijk. Twee dagen geleden heb ik met twee anderen een wandeling gemaakt van 12 uur. Pfff. We zitten hier op ongeveer 2000 meter en we zijn gelopen naar 3600 meter en weer terug. Dat ik dus 1600 meter keer 2. Het was me wat. Maar het uitzicht was prachtig. Heerlijk gegeten met een ultiem uitzicht.

Over 7 dagen ga ik weer terug naar Mcleod Ganj. Op 20 november moet ik mij namelijk om 13.00 uur melden het meditatie in centrum Tushita voor mijn 10 daagse introductiecursus in het boeddhisme. Ik ga intern en krijg een vol programma wat volledig gericht is op het boeddhisme. Teachings, yoga, meditatie, discussiegroepen enz. Ook is er een bibliotheek waar veel boeken te vinden zijn, ook in het Nederlands. Met mijn engels gaat het goed, maar als ik over lastige onderwerpen moet lezen in het engels, geeft ik toch de voorkeur aan mijn moedertaal. De regels zijn strikt. Geen muziek, geen boeken die niets te maken hebben met het boeddhisme, niet spreken behalve in de discussie groepen enz. Alles in deze 10 dagen draait om het leren van deze levenstijl. Ik ben bang dat het op sommige momenten zwaar zal zijn. Vooral emotioneel. Niet praten is niet echt iets wat bij mij past. Maar het is wel iets dat ik graag wil ervaren. Hoe zal het zijn om 10 dagen alleen te mogen praten als daarom gevraagd wordt. Waar zullen zijn gedachten heen gaan. De laatste 2 dagen is volop mediteren. Waar zal ik dan heen gaan. Ik ben heel benieuwd wat dit met me zal doen. Misschien ontdek ik dat het niets voor me is, misschien ontdek ik me kan helpen. Wie zal het zeggen. :D

Na de cursus ga ik verder India in. Het een zo’n groot land wat zoveel te bieden heeft. Na de cursus staat het district Rajasthan op de agenda. Daarna zien we wel weer verder, maar ik denk dat ik dan verder ga naar het zuiden. Nu is de tijd van het jaar om India te bezoeken en daar wil ik graag gebruik van maken.

Hehe, eindelijk is ze klaar.

Lieve mensen, ik hoop dat ik jullie weer een beetje inzicht heb kunnen geven in mijn wereld op dit moment. Het is me weer een heel boekwerk geworden.

Bedankt voor het lezen en tot de volgende keer!

Heel veel liefs,
Elize