Nepal!

Hallo allemaal!

Het heeft even op zich laten wachten, maar hier is hij dan.. Mijn eerste blog vanuit Nepal!

De vlucht had nog wat voeten in de aarde. Minder dan 24 uur van te voren bleek ik te zijn overgeboekt van Gulf Air naar Qoater airways. Bleek ik op Schiphol 7 kilo bagage van de grote tas over te moeten pakken naar een handtas en bleek mijn naam op het vliegticket niet overeen te komen met die in mijn paspoort waardoor door ze suggereerde dat ik misschien niet verder zou komen dan London. Niet geheel goed voor mijn zenuwen. Na het korte maar krachtige afscheid, kon het dan eindelijk beginne. (Brrr.. Ik vond het helemaal niet meer leuk. Ik dacht welke idioot gaat er nu op eigen benen leren staan aan de andere kant van de wereld, in zijn eentje..) Op London bleek er gelukkig niets aan de hand te zijn en kon ik gewoon doorlopen met de twee tickets voor het vliegtuig naar Doha en het vliegtuig naar Kathmandu. Ik was erg gespannen en ik denk dat ik alle spanning er in het vliegtuig naar Doha in 5 keer kotsend heb uit gegooit. Op Doha kwam ik een Nederlandse mevrouw tegen die precies dezelfde vlucht had afgelegd als ik. Dit deed me erg goed. Lekker kletsen in het NL. Ook deze vlucht verliep niet vlekkenloos. We landen 1.5 uur later vanwege plotselinge rukwinden. Maar niet getreurd, 2 vliegtuigen voor ons moesten uitwijken naar Delhi. Aangekomen op Kathamdu stond ik te wachten op de bagage. Mijn backpack snel gevonden, maar mijn tas met spullen voor het kindertehuis bleek vermist. Briefje ingevuld en eindelijk Joyce en Krishna ontmoet. Ik was heel blij hen te zien en alles te vertellen. Zij waren ook blij mij te zien wat ze hadden erg lang op me staan wachten.
Met de auto naar het guesthouse Kwopha, even opfrissen en met de andere vrijwilligers uiteten. Marjon (29), Marjon (21) en Stefanie (22).
Het was meteen ontzettend gezellig. Echt het tegenover gestelde van hoe ik me voelde tijdens de vlucht. Jongere Marjon bleek 2 dagen eerder te zijn aangekomen en samen hadden we de twee dagen daarna intoductie cursus. Zij en Stefanie slapen in Swarga. Andere Marjon slaapt in Kwohpa, maar werkt op Swarga in de nieuw opgerichte daycare.

De intoductie begon met een intensieve Nepali les van Krishna. Uiteraard bleek ik hier een natuurtalent in te zijn. ;) Hierna Bhaktapur gezien en de kinderen van Swarga ontmoet. Helemaal geweldig! Wat een warm onthaal. Ze zijn zo vrolijk en zo gelukkig. Ik werd er ontroerd van. Hierna weer Nepali les en lekker gegeten in een restaurantje in een steegje. Wederom erg gezellig. Ik kan het goed vinden met de andere vrijwilligers. Erg fijn!

Intoductiedag twee was een uitstapje naar Kathmandu (de hoofdstad) met Joyce. Wat een drukte. Ongelooflijk. Het leek hier ook een stuk warmer dan in Bhaktapur, dat zal komen omdat het lager ligt, maar waarschijnlijk ook door de vele uitlaatgassen en dus heerlijke smok.. 's avonds dan ook grote stukken zwart uit mijn neus kunnen toveren. Het gekke is dat de bezine zo schaars is dat veel benzinestations leeg staan. Als er dan nieuwe voorraad geleverd wordt staat er een rij van ongeveer 10 - 20 uur wachten voor 10 liter benzine of zelfs minder. Echt geen pretje in de hitte.

De hitte valt me zelf nog redelijk mee. Soms zijn er momenten dat het erg warm en plakkerig is, maar over het algemeen is het goed te doen. Ook met de buien valt het erg mee. Nog eigenlijk geen regen gezien sinds ik hier ben. Veel gedonder maar geen nattigheid.

Gisteren voor het eerst naar de school geweest waar ik als het goed is 2 maanden ga lesgeven. Dat was even schrikken en veel slikken. Me Joyce en Krishna afgesproken om de eerste week alleen nog maar te kijken. Van te voren was me verteld dat ik de eerste week dus maar niet moest ingaan op verzoeken. Ze verwachten veel en gaan dus veel vragen om bevestiging of vragen of ik het even voor wil doen. Dit gebeurde ook. Maar door op alles nee te antwoorden was snel duidelijk dat ik dat niet zou gaan doen. Hierdoor kon ik goed zien en ervaren hoe het er 'normaal' aan toe gaat. Kinder worden er met bamboostokken geslagen als ze niet luisteren, de groep kinderen van 2 tot 4 jaar (nursery) worden voor een uur alleen gelaten, waardoor er een jongetje meer dan een uur onopgemerkt in een ondergeplaste broek rond liep. De kinderen slaan elkaar als het kan ook graag de grond in als er even niet gekeken wordt en eigenlijk leren ze niets van de engelse lessen dan alleen klanken in hun hoofd stampen. Ze kunnen het abc, tellen, verhaaltjes enz. bijna perfect opdreunen / schreeuwen, maar als er gevraagd wordt wat het nu eigenlijk betekend hebben ze geen idee. Of als je vraagt om het in een andere volgorde te doen hebben ze geen idee hoe het te noemen.

Kwalijk nemen kan ik het ze niet. De leraren kennen geen engels en weten niet beter dan het op deze manier aan te pakken. En eigenlijk mogen de kinderen die op school zitten van geluk spreken dat ze niet ergens op straat hoeven te bedelen om geld of te werken in de brandende zon.

De taal gaat voor mijn gevoel straks echt een probleem worden. Dat heb ik ook vandaag weer gemerkt. Zoals ik vertelde spreken ook de leraren slecht engels en is het dus heel lastig communiseren. We kunnen eigenlijk zo goed als niet overleggen wat de kinderen vandaag gaan leren. Ook heb ik geprobeerd om te testen wat de kinderen in het engels begrijpen en wat niet. Dit viel me niet tegen. Het ging eigenlijk een stuk beter dan verwacht. Het duurt even voor ze door hebben wat ik van ze vraag, maar dan gaat het goed. Helaas liep ik op een gegeven moment echt vast en voelde het erg machteloos zo voor de klas. Eigenlijk moet ik een nieuwe manier van communiseren vinden. Niet via de taal maar met handgebaren, tekeningen en toneelstukjes. Ik hoop hier iets in te kunnen vinden om het gemakkelijker te maken en de kindere misschien echt iets te kunnen leren. In twee maanden echt een verandering aanbrengen is iets bijna onmogelijks, dus ik hoop de kinderen vooral een leuke tijd te kunnen bieden waarin we veel lachen en dat het naar school gaan weer een stukje leuker wordt dan het voor mijn gevoel nu is. Het verschil tussen de gelukkige kinderen in Swarga vind ik ook opvallend groot. Hier hoop ik iets mee te kunnen doen.

Nog even een grappig voorval. Marjon vertelde dat ze op straat liep en dat ze gefluit hoorde maar niet precies snapte waar het voor was. Ze liep gelukkig door want achter haar werd een emmer vies water van boven naar beneden gegooit. Dit doet toch een beetje aan als de middeleeuwen..

Iedere dinsdagavond wordt er een Hindifilm avond gehouden, dus ook gisteravond. Het voelde echt als een soort logeerpartijtje. Omdat het later zou worden en de drank (raksy, sterk eigen gebrouwen spul) rijkelijk zou vloeien afgesproken om te blijven slapen in Swarga. Dit was een heerlijk uiteinde van een vermoeiende kennismaking op de school. Misschien ook leuk om te vertellen, a.s. zondag krijg ik mijn eerste danslessen in het dansen van een hindidans. Schijnt erg lastig te zijn, maar met mijn motoriek en goede coordinatie moet dit helemaal goed komen. Hahahaha. Dat wordt echt een grap.

Maar lieve kijkbuis kinderen, ik ga er maar weer even een einde aan breien want dit blog is eigenlijk veel te groot. En in Nederland moet er echt gewerkt en gestudeerd worden, dus ik zal jullie niet langer storen.

Ik wil jullie op deze manier nog wel even bedanken voor al de steun die ik gekregen heb voor ik wegging. Alle lieve berichtjes en opbeurende preken. Helemaal goed. Het geeft een soort kik en veel bevestiging.

Tot snel weer!

Liefs,
Elize